ΟΙ ΨΕΥΤΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ ΤΗΣ ΑΔΡΑΝΕΙΑΣ
...Κάπως έτσι κι εμείς, κλείνουμε τα μάτια μας κι εθελοτυφλούμε, μας έπεισαν πως με θετικές σκέψεις μόνον, ο κόσμος μας θα αλλάξει …
Και μένουμε αδρανείς κι απαθείς σε όλο το άδικο που λαμβάνει χώρα γύρω μας.
ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΚΑΡΑΝΙΚΟΥ
ΘΕΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ….( 13η ημέρα εγκλεισμού – Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2020)
« Κάποτε σε ένα ορυχείο λιγνίτη, είχαν φυλακίσει άντρες και γυναίκες για να δουλεύουν ως το υπόλοιπο της ζωής τους.
Είχαν χτίσει κι ένα πολύ ψηλό τείχος ώστε κανένας φυλακισμένος να μην μπορέσει ποτέ ξανά να δει τον κόσμο έξω από το ορυχείο.
Πέρασαν πολλά χρόνια και γεννήθηκαν πολλά παιδιά, τα οποία μεγάλωναν μέσα στη μαυρίλα του ορυχείου.
Είχαν συνηθίσει να βλέπουν παντού μαύρη σκόνη, στα ρούχα τους, στο δέρμα τους, στα παιχνίδια τους, αλλά και σε όλη τη φύση γύρω τους τα πάντα ήταν μαυρισμένα. Ακόμη και ο ουρανός δεν φαινόταν γιατί τον σκέπαζε η μαύρη σκόνη του ορυχείου.
Θεωρούσαν πως έτσι ήταν το φυσιολογικό, γιατί δεν είχαν δει κάτι διαφορετικό και οι γονείς τους δεν θυμόταν πια αλλά και φοβόταν τους σκληρούς κι απάνθρωπους δεσμοφύλακες τους που απαγόρευαν κάθε κουβέντα για το παρελθόν τους και για το πως είναι η ζωή έξω από το ψηλό τείχος.
Μια μέρα, ένα ζωηρό παιδί που τρελαινόταν να σκαρφαλώνει παντού, κατάφερε να ανέβει ως την κορυφή του τείχους. Το θέαμα που αντίκρυσε ήταν μοναδικής κι ανεπανάληπτης ομορφιάς.
Κατέβηκε κι άρχισε να μιλάει σε όλους για τα καταπράσινα δέντρα, τον γαλάζιο ουρανό και τα άσπρα σύννεφα, τα χρωματιστά λουλούδια στο λαμπερό γρασίδι και τους προέτρεπε να σκαρφαλώσουν κι εκείνοι για να δουν με τα δικά τους μάτια όσα είχε δει κι εκείνος.
Βλέποντας οι δεσμοφύλακες πως όλη αυτή η κατάσταση θα έφερνε τους φυλακισμένους στην αναζήτηση της αλήθειας και ίσως σε μια εξέγερση για να τη ζήσουν και να την κατακτήσουν, σκέφτηκαν να δράσουν με πονηριά…
Έβαλαν ανάμεσα στους ανθρώπους κάποιους που συστήθηκαν ως δάσκαλοι και γνώστες της κατάστασης που υπήρχε έξω από το ορυχείο. Δήλωναν πως μπορούσαν να δείξουν σε όλους τον δρόμο που θα τους οδηγούσε έξω από τη μαύρη σκόνη και τη βρωμιά και ζητούσαν να τους εμπιστευτούν.
Άρχισαν λοιπόν να διδάσκουν διαλογισμούς και ένα σωρό άλλες μεθόδους κι έπεισαν τους φυλακισμένους πως κλείνοντας τα μάτια, αδειάζοντας το μυαλό από τις αρνητικές σκέψεις και κάνοντας μόνον θετικές σκέψεις, θα καταφέρουν να αλλάξουν την άσχημη κατάσταση στην οποία ζούσαν.
Τους έπεισαν πως δεν υπάρχει σκοτάδι παρά μόνον φως κι αγάπη και πως θα άλλαζε η ζωή τους αν δεν έβλεπαν τίποτα αρνητικό γύρω τους και όλα τα μετέτρεπαν μόνον σε θετικά.
Μ ε αυτό τον τρόπο, οι φυλακισμένοι σταμάτησαν να ασχολούνται με τα δυσάρεστα της σκλαβιάς τους, την ασχήμια γύρω τους έπειθαν τον εαυτό τους να τη φαντάζονται όμορφη κι αν κάποιος τους μιλούσε για τη σκόνη και τη βρωμιά που τους αρρώσταινε, τον χαρακτήριζαν αρνητικό άνθρωπο και μίζερο και τον απέφευγαν γιατί τους χάλαγε με τον αρνητισμό του την αύρα τους και το θετικό τους οραματισμό…όμως ως εκεί…δεν ασχολούνταν με το ΠΩΣ θα λύσουν το πρόβλημα, ΠΩΣ θα αλλάξει η κατάσταση, τι είδους πράξεις πρέπει να ακολουθήσουν τον θετικό οραματισμό ώστε αυτός να γίνει πραγματικότητα και να μη μείνει μόνο στη φαντασία.
Και γελούσαν οι δεσμοφύλακες με την χειραγώγηση που κατάφερναν να κάνουν στους κακόμοιρους τους φυλακισμένους, που αντί να ψάξουν για ποιους λόγους τους κακομεταχειριζόταν και τους είχαν δούλους και πως θα άλλαζαν την κατάσταση τους, ζούσαν στη φαντασία τους με τα μάτια κλειστά και μιλούσαν μόνον για «αγάπη και φως», αναζητούσαν ηρεμία κι απέφευγαν κάθε έναν που μιλούσε για δράση…
Και τα παιδιά μεγάλωναν και γεννιόταν άλλα παιδιά που μεγάλωναν κι αυτά πίσω από το ψηλό τείχος, έψαχναν για την πολυπόθητη δύναμη του νου που κινεί τα πάντα χωρίς να κουραστείς κι ονειρευόταν πως με τη σκέψη και με τα κλειστά μάτια….κάποια μέρα θα το γκρεμίσουν…»
Κάπως έτσι κι εμείς , κλείνουμε τα μάτια μας κι εθελοτυφλούμε, μας έπεισαν πως με θετικές σκέψεις μόνον, ο κόσμος μας θα αλλάξει …
Και μένουμε αδρανείς κι απαθείς σε όλο το άδικο που λαμβάνει χώρα γύρω μας.
Μα…τόση βρωμιά και δυσωδία, καθαρίζεται με μάτια κλειστά και χαλάρωση σε μια πολυθρόνα;;;
Ίσως τελικά, μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της αποστασίας ήταν να πείσει τον άνθρωπο πως το κακό, το σκοτάδι, δεν υπάρχει και πως όταν κάποιος το περιγράφει πρέπει να του μπαίνει η ταμπέλα «μίζερος, αρνητικός ή γραφικός» και όλοι να τον αποφεύγουν ψάχνοντας για την ησυχία τους και το βόλεμα στην αδράνεια των θετικών σκέψεων τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια