Η “γιαλαντζί” παγκοσμιοποίηση και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο

 

της Γεωργίας Βαγενά

Αναρωτιέμαι τι σόι «παγκοσμιοποίηση» εφαρμόζεται στον πλανήτη των ανθρώπων όταν ούτε οι αποφάσεις του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου δεν μπορούν να εκτελεστούν όπως το ένταλμα σύλληψης του ισραηλινού πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου, του πρώην υπουργού του Άμυνας Γιοάβ Γκαλάντ και του στρατιωτικού διοικητή της Χαμάς Μοχάμετ Ντέιφ για προφανή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εγκλήματα πολέμου.

Οι «γιαλαντζί» παγκόσμιοι θεσμοί στήθηκαν τελικά για να λειτουργούν κατά το δοκούν όσων διοικούν τις λεγόμενες «ισχυρές χώρες»(όλες καταχρεωμένες) και για να δίνουν την ψευδαίσθηση «νομιμότητας» και «δικαίου» στους βαριά φορολογούμενους πολίτες παγκοσμίως.

Το “χαλαρό” καθεστώς ίδρυσης και λειτουργίας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου

Ακούνε οι πολίτες Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και δικαίως τους πιάνει δέος από τον βαρυσήμαντο τίτλο, αλλά αναρωτιούνται γιατί οι αποφάσεις ενός τέτοιου υπερεθνικού θεσμού που θέλει να ονομάζεται διεθνής δεν εφαρμόζονται;

Πρόκειται για έναν θεσμό το καταστατικό του οποίου υιοθετήθηκε από 127 χώρες μέλη στις 17.7.1998 από τη Διπλωματική Διάσκεψη των Πληρεξουσίων των Ηνωμένων Εθνών για την Ίδρυση Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου με Έναρξη ισχύος: 1.7.2002 και έδρα την Χάγη. Σκοπός του είναι να λειτουργεί ως διεθνής μόνιμος θεσμός που θα δύναται να ασκεί τη δικαιοδοσία του επί προσώπων σε σχέση με τα σοβαρότερα εγκλήματα που ενδιαφέρουν τη διεθνή κοινότητα, όπως (α) Το έγκλημα της γενοκτονίας (β) Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας (γ) Εγκλήματα πολέμου (δ) Το έγκλημα της επίθεσης, και θα είναι συμπληρωματικό της δικαιοδοσίας των εθνικών ποινικών δικαστηρίων.

Εντύπωση προκαλεί οτι από τα αρχικά 127 συμβαλλόμενα κράτη μόνο 42 εξ αυτών είχαν υπογράψει το καταστατικό του ΔΠΔ μέχρι σήμερα, και μόλις 35 το έχουν επικυρώσει με νόμο στα κοινοβουλιά τους! Μάλιστα τρεις από τις χώρες που το είχαν επικυρώσει απέσυραν την υπογραφή τους όπως το Ισραήλ, οι ΗΠΑ και το Σουδάν, όταν ήταν να δικαστούν πρόσωπα της ηγεσίας τους για εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν κατά της ανθρωπότητας.

Είναι πραγματικά οξύμωρο 127 χώρες να αναγνωρίζουν την ανάγκη ίδρυσης και λειτουργίας ενός δίκαιου διεθνούς θεσμού που θα έβαζε φρένο στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, στις γενοκτονίες και τα εγκλήματα πολέμου, αλλά να μην κάνουν τίποτε ώστε να είναι δεσμευτικές και εκτελεστέες οι αποφάσεις του θεσμού που οι ίδιες οι χώρες δημιούργησαν!

Είναι υποκριτικό και απαράδεκτο να ισχυριζόμαστε ότι μετέχουμε σε Διεθνείς θεσμούς όταν επιτρέπεται σε χώρες που το επικύρωσαν να αποσύρουν την υπογραφή τους από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο χωρίς κόστος και συνέπειες και μάλιστα τη στιγμή που έπρεπε να δικαστούν στελέχη της ηγεσίας τους για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως συνέβη με τον Μπους και τις ΗΠΑ στον πόλεμο του Κόλπου ή του Ισραήλ και της ηγεσίας του που επιχειρεί γενοκτονία κατά των Παλαιστινίων. Σήμερα οι ίδιες χώρες (ΗΠΑ,  Ισραήλ) που απέσυραν την υπογραφή τους χωρίς κόστος, προδίδοντας τον θεσμό,  αντιδρούν στο πρόσφατο ένταλμα του ΔΠΔ για την σύλληψη των ηγετών του Ισραήλ και της Χαμάς χαρακτηρίζοντάς το «απαράδεκτο» και «αντισημιτικό».

Και οι υπόλοιπες χώρες τι κάνουν;; Απλά ανέχονται την προφανή  παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των πολιτών και του διεθνούς δικαίου ανήμπορες να εκτελέσουν τα δίκαια και νόμιμα;  

Γιατί δεν επικύρωσαν όλες οι συμβαλλόμενες  χώρες το καταστατικό ίδρυσης και λειτουργίας του ΔΠΔ ώστε να εφαρμόζονται και να εκτελούνται οι αποφάσεις του;

 Πώς μπορούμε να μιλάμε για προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όταν κάθε κράτος εταιρία δια της ηγεσίας του αφήνεται να τα παραβιάζει κατά το δοκούν χωρίς νομικές συνέπειες διόρθωσης ή τιμωρίας; 

«Παγκόσμιος θεσμός» οφείλει να ονομάζεται ο θεσμός που ενώνει τους ανθρώπους σε ένα αναγνωρισμένο από όλους κοινό Δίκαιο νόμων που οφείλουν να το σέβονται όλα τα κράτη και οι επί μέρους Πολιτείες. Η Δικαιοσύνη ως μέσο οφείλει να αποδίδει διανεμητικά και διορθωτικά το Δίκαιο των Νόμων. Στην περίπτωση ενός υπερεθνικού θεσμού όπως το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο σημαίνει ότι η δικαιοδοσία του διανέμεται ουσιαστικά σε όλα τα κράτη παγκοσμίως, τα οποία οφείλουν να σέβονται τις αποφάσεις του προκειμένου να επέμβουν διορθωτικά ή με τιμωρία όταν εκτελείται αδικοπραξία κατά μέλους της παγκόσμιας κοινότητας.

Καμία από τις παραπάνω Αρχές Διανεμητικής και Διορθωτικής Δικαιοσύνης δεν εφαρμόζεται σήμερα. Οι ηγεσίες των κρατών αφήνονται να μεταφράσουν τις αποφάσεις του ΔΠΔ κατά το δοκούν και όχι κατά την «διάνοια του νομοθέτη» δηλ. της ουσίας του νόμου που ορίζει τα δικαιώματα του κάθε ανθρώπου. Επίσης απουσιάζει εντελώς μια ολοκληρωμένη έννομη τάξη αφού η παγκόσμια κοινότητα είναι ανίκανη να σταματήσει την αδικοπραξία όταν βρίσκεται σε εξέλιξη με αποτέλεσμα να βλάπτεται όλη η ανθρωπότητα και να βυθίζεται στην ανομία και το χάος.

Χρειάζεται λοιπόν επαναπροσδιορισμός των παγκόσμιων θεσμών στην βάση των πανανθρώπινων Αξιών και λειτουργικών Αρχών και Νόμων που διασφαλίζουν το συλλογικό και ατομικό Δίκαιο των πολιτών σε μια ιδανική και ολοκληρωμένη έννομη τάξη ανέλιξης πολιτών και πολιτειών. Τα 33 Ελλάνια Αξιακά Πρωτόκολλα συν δύο νόμοι, Νόμος της Ασφάλισης του Δικαίου και Νόμος του Ατόμου, θα πρέπει να στερεώσουν την καταστατική βάση για κάθε θεσμό εθνικό και παγκόσμιο.